بهتر است آموزش را با يك مثال پيش ببريم. فرض كنيد ميخواهيم برنامهاي به زبان جاوا بدون كمك گرفتن از IDE ها (در مورد IDE ها در فصلهاي بعدي توضيح ميدهيم) بنويسم. بنابراين ابتدا يك ويرايشگر متن (مثل نُت پد) را اجرا ميكنيم و كدهاي برنامه را در فايل نت پد مينويسيم. بعد از نوشتن كدهاي برنامه، ما برنامه را با پسوند java. ذخيره ميكنيم و سپس توسط كامپايلر جاوا، برنامه را كامپايل ميكنيم. در پروسه كامپايل اگر خطاي دستوري در برنامه وجود داشته باشد مشخص ميشود و برنامه كامپايل نميشود. اما اگر خطايي در كار نباشد، برنامه كامپايل ميشود و كامپايلر جاوا فايلي ايجاد ميكند با پسوند class. كه اگر اين فايل class. را اجرا كنيم با كدهايي ناخوانا مواجه ميشويم. به اين كدها، كدهاي مياني يا بايت كد گفته ميشود. حال اجراي اين بايت كدها بر عهده JVM است. JVM اين بايت كدها را با توجه به نوع سيستم عامل و سخت افزاري كه روي آن نصب است، به زبان ماشين يا همان صفر و يك تبديل ميكند و در آخر، برنامه اجرا ميشود.
شايد توضيحات بالا براي كساني كه تجربهي برنامه نويسي ندارند، كمي گنگ و نامفهوم باشد. بنابراين اصلا نگران نباشيد، چون در آموزشهاي بعدي تمام اين مراحل را به صورت عملي انجام ميدهيم.
نسخه هاي جاوا
جاوا در سه نسخه رسمي ارائه شده است. اين سه نسخه عبارت اند از:
Java SE كه مخفف Standard Edition است و همانطور كه از نامش پيداست، نسخه پايه و استاندارد جاوا است و براي نوشتن هر برنامهي جاوا به اين نسخه احتياج است.
Java ME كه مخفف Micro Edition است. نسخهاي براي نوشتن برنامه روي سخت افزارهاي خاص مانند لوازم خانگي، موبايل، اسباب بازيها و ... است. امروزه اين نسخه از جاوا با وجود موبايلهاي هوشمند، كمتر مورد استفاده قرار ميگيرد.
Java EE كه مخفف Enterprise Edition است. نسخهي مدرن و سازماني جاوا است. از اين نسخه براي نوشتن برنامههاي روي سرور استفاده ميشود. در كل Java EE مجموعه اي از تكنولوژيها است و يادگيري اين نسخه از جاوا سخت و زمانبر است و بايد سالها به طور عملي كار شود تا بتوان خود را به عنوان يك Java EE كار حرفهاي معرفي كرد.
از كدام نسخه شروع كنيم؟
با توجه به توضيحات بالا، مشخص است كه بايد نسخه Java SE را ياد بگيريم. زيرا براي كار كردن با هر يك از دو نسخه ديگر، بايد Java SE را بلد باشيم.
در جلسه آينده ما نحوه نصب و معرفي جاوا به سيستم را آموزش ميدهيم.